قدم اول سوال 42 : آیا بیماریم را با تمام گستردگی اش پذیرفته ام ؟

[Admin1]

بهانه و دست آویز ، نقاطی است که ما در برنامه خود جهت لغزش محفوظ نگه می داریم . آن ها ممکن است بر پایه این فکر که ما می توانیم حداقل کنترل را برای خود حفظ کنیم ساخته شوند . ممکن است فکر کنیم یک رشته از اصول برنامه به درد ما نمی خورد ، یا ممکن است فکر کنیم که با یک رشته از وقایع نمی توانیم در حالی که پاک هستیم روبرو شویم . مانند یک بیماری حاد یا مرگ یکی از عزیزان و نقشه بکشیم که اگر چنین اتفاقی افتاد مصرف کنیم . یا ممکن است فکر کنیم که بعد از رسیدن به هدفی خاص یا ساختن مبلغ مشخصی پول یا بعد از چند سال پاک بودن دیگر قادر خواهیم شد تا مصرف را کنترل کنیم . بهانه و دست آویز معمولا در پس فکر ما و ماورای افکارمان قرار می گیرد و ما اغلب به طور کامل درباره آن آگاه نیستیم . ضروری است که ما این بهانه و دست آویز را آشکار کنیم و آن را همین جا و همین حالا لغو کنیم .

[Niko_a]

ابعاد بیماری اعتیاد جسمی روحی روانی .چنبه جسمی تاثیرات بیماری است که اجبار به مصرف است .که کاملا پذیرفتیم که هر گونه ماده مخدر غیر قابل کنترل از طرف ما میباشد
روانی : تاثیر روانی همان انحراف فکری و ناطق بودن بیماریست که به این صورت در گذشته مدام درگیر مصرف ما را میکرد و چگونگی بدست اوردن مواد وووو
و امروز از راه نواقص مثال ترس کنترل خودازاری خشم وابستگی ما را در بر میگیرد
جنبه روحانی بهم محض پاکی خلا تنهایی خودمحور ی در ما رشد میکند ما یک شبه درمان نمیشویم و برای شناخت بیشتر خود از اصول روحانی برنامه استفاده میکنیم

[Hoseyn.t]

معمولا شناخت کمی دارم از بیماری
گاهی بجای پذیرفتن بیماری اعتیادم ، دچار خودفریبی میشوم ، به گونه ای که آگاهانه کاری را از روی وسوسه انجام میدهم و یک اتیکت حالا تو بیماری بر روی آن میچسبانم
در کل که بیشتر پذیرفته ام که یک معتاد هستم

[مهدی.ع]

گاهی اوقات در طول روز دچار بسیاری از احساسات و عواطف میشم که خیلی از اونها ناشناخته است اما با پذیرش بیمار اعتیاد و شرکت مرتب در جلسات .کارکرد قدمها . و نوشتن ترازنامه روزانه سعی در شناخت آن احساسات دارم و این امر فقط با تکرار و تمرین میسر میشود آن گاه خیلی راحتتر میتونم بپذیرم که بیماری اعتیاد دارم

[Ali64]

سلام
من امروز فهمیده ام مصرف مواد بخشی از بیماری من بوده است ولی بخش بزرگ بیماریه من نواقص اخلاقی و کمبودهای من است که من باید با شرکت در جلسات و کار کرد قدم به بهبودی خود ادامه بدهم بس با انجام این کارها میتوان گفت که تقریبا بیماریم را پذیرفته ام

[zahra_d]

بله امروزباکارکردقدم ۱من بیماری هاموشناختم وکاملاپذیرفتم .بیماری اعتیادمن جنبه های زیادی داره وریشه ی اون لذت رنجش خشم است وتنه ی ان خودمحوری وشاخه های ان انحراف فکری کنترل قضاوت پرتوقع بودن ندلشتن هدف نداشتن تعادل و...بیماری اعتیادیک بیماری جسمی روحی روانیه وهرروزبه یه شکل خودشونشون میده یک روزازراه احساسات یک روزازراه ترس یک روزازراه خشم قضاوت و....گریبان منومیگیره امروزه اگربیماریمونپذیرفته باشم یک ادم خودمحوری میشم وزمانی که بیماربموپذیرفته باشم یعنی شناخت وقبول کردن وپذیرفتن که همراه بااقدام وعمل باشه

[Sheida-Sh]

بله من امروز پذیرفته ام ک بیماری لاعلاج ولی قابل کنترل دارم.و تنها راه کنترل کن کاردقدم و داشتن اطلاعات و آگاهی در مورد ان است تا بتوانم بیماری ام رو به هر شکلی ظاهر می شود رو بشناسم و کنترل کنم(گرفتن ترازنامه )

[Reza_n]

سلام.وقتی روز اول به عجز و ناتوانی خود اقرار کردم و خود را در برابر بیماریم تسلیم اعلام کردم .پس پذیرفتم که من یه بیمار در حال بهبودی هستم .و بیماریم را با تمام گستردگیش میپذیرم زیرا باور دارم میتوانم روی ان کار کرده و ان را کمرنگ کنم.

[Mohsen.d]

نمیشه بگم پذیرفتم، چون ابعادش گسترده س. اگر دارم کارم رو به بهبودی ترجیح میدم، یا بابت درامدم اصول رو ذبح میکنم، یا کارکرد قدم رو متوقف کردم، یا برنامه رو روزانه دنبال نمیکنم وحتی وقتی تو ارتقا رابطه با نیروی برتر تلاشی نمیکنم ویا اگر هنوزهم واسه پُرکردن حفره روحانی درونم عشق و یا... رو تمنا میکنم.
میشه گفت اعتیادم رو پذیرفتم اما نه باتمام ابعاد و گستردگیش. بیشتر ما فقط پذیرفته ایم که دیگه قابلیت مصرف نداریم.
شناخت و پذیرش به مرور زمان اتفاق میوفته به شرط اینکه بهبودی فعالی داشته باشم

[mostafa]

هم بله هم خیربله ازاین نظرکه امروزباپذیرفتن ابعادکامل بیماریم توانسته ام که تاحدودی درشرایط بیماری قرار نگیرم وبیماریم را درنقطه ای توقف کنم ودوباره شروع کنم به کارکرد قدم تا ازاین طریق بیماریم کمتر شود اما گاهی پیش میاد که ازابعاد بیماریم غافل میشوم وبعد هم بیماریم ازطریق ضعفهای اخلاقیم فعال میشود وباعث بوجود امدن خسارتهای عاطفی به خود ودیگران میشود من باید مراقب فکر وافکار بیمارگونه خود باشم