به عنوان یک معتاد برخوردمان با کلمه عجز متفاوت است . بعضی از ما تشخیص می دهیم که واژه ای پیدا نمی شود که به این دقت و سادگی ما را توصیف کند ، و به عجز خود با احساس راحتی و آرامش اعتراف می کنیم . بعضی در مقابل این واژه واکنش نشان می دهند و آن را با ضعف ربط می دهند و عقیده دارند که این نشانگر نوعی نقص شخصیتی است . درک مفهوم عجز و این که اقرار به آن تا چه حد برای بهبودی ما ضروری است کمک می کند تا از احساسات منفی که ممکن است در مورد مفهوم این واژه داشته باشیم ، رها شویم.
وقتی نیروی محرک ما در زندگی خارج از کنترل مان باشد ، عاجز هستیم .

پی می بریم که هیچ دوستی نداریم و آنقدر ارتباط مان با همه چیز قطع شده که فقط یک رشته روابط قلابی و تقلیدی از عشق و صمیمت برای مان باقی مانده است . اگر چه ممکن است در این حال همه چیز از دست رفته به نظر بیاید ، اما حقیقت این است که باید از این برهه بگذریم تا بتوانیم سفر بهبودی را آغاز کنیم .

اعتیادمان نهایتا ما را به جایی می رساند که دیگر نمی توانیم طبیعت مشکلات مان را انکار کنیم . همه دروغ ها ، تمام توجیه ها و تصورات باطل ما ، وقتی که با واقعیت زندگی رو در رو می شویم ، کنار می روند و تشخیص می دهیم که بدون هیچ امیدی زندگی می کرده ایم .

دیگران را سرزنش می کنیم . انتظارات خیلی زیادی از خانواده ، دوستان و دیگران داریم . خود را با دیگر معتادانی که اعتیادشان بدتر از ما بنظر می رسد ، مقایسه می کنیم ، یا ممکن است یک نوع ماده مخدر خاص را سرزنش کنیم . اگر مدتی از مصرف پرهیز کرده ایم ممکن است شکل فعلی اعتیادمان را با زمان مصرف خود مقایسه کنیم و توجیه نماییم که امروز هیچ چیز امکان ندارد به بدی آن زمان ها باشد . یکی از آسانترین راه ها برای این که تشخیص دهیم در مرحله انکار هستیم این است که ببینیم آیا دلایل به ظاهر موجه ولی غیر واقعی برای رفتارهای مان می آوریم یا نه.

انکار آن بخش از بیماری است که به ما می گوید بیمار نیستیم . وقتی که ما در مرحله انکار هستیم ، قادر به درک واقعیت اعتیادمان نیستیم و سعی می کنیم تاثییرات آن را به حداقل برسانیم .

جنبه جسمی بیماری ما ، مصرف اجباری و بدون اختیار است . یعنی : عدم توانایی در قطع مصرف به مجرد شروع . جنبه روانی بیماری ما وسوسه و یا میل شدید مصرف است . حتی وقتی که زندگی خود را نابود می کنیم . جنبه روحانی بیماری ما ، خودمحوری شدید ماست . ما احساس می کردیم که بر خلاف تمام شواهد موجود ، هر وقت که بخواهیم می توانیم از مصرف دست برداریم . انکار ، جایگزین کردن ، توجیه کردن ، دلیل آوردن ، عدم اعتماد به دیگران ، احساس گناه و خجالت ، آوارگی ، حقارت ، انزوا و از دست دادن اختیار ، همگی علائم و عوارض بیماری ما هستند . بیماری ما پیش رونده ، لاعلاج و کشنده است . دانستن این مطلب که مشکل ما یک بیماری است و نه ضعف اخلاقی بار سنگینی را از دوش اکثر ما بر می دارد . ما مسئول بیماری خود نیستیم ، اما مسئولیت بهبودی خود را بر عهده داریم .

به این شکل است که آنقدر به خواسته خود فکر کنم ، که برای من تبدیل به نیاز شود و آن نیاز هم تبدیل به وسوسه می شود . هر موقع نسبت به چیزی وسوسه شدم ، لازم است نسبت به طریقه ای که افکارم زمینه سازی می کند آگاه باشم ، تا بتوانیم از این طریق با وسوسه افکار خود مقابله کنیم .

اعتیاد ما می تواند به طرق مختلف بروز کند ، وقتی در معتادان گمنام تازه وارد هستیم مشکل ما حتما مواد مخدر است . اما پس از مدتی پی می بریم که اعتیاد نیروی مخرب در زمینه های مختلف زندگی مان است.

چیزی که ما را معتاد کرده بیماری اعتیاد است نه مواد مخدر و نه رفتارهای ما ، بلکه فقط بیماری ما است . چیزی در درون ما باعث می شود که نتوانیم مصرف مواد مخدر را کنترل کنیم . همین << چیز >> خاص ما را مستعد می کند که در دیگر مراحل زندگی از روی وسوسه و اجبار عمل نماییم . چه زمانی می توانیم بگوییم که بیماری ما فعال است ؟ وقتی که در دام  وسوسه ، اجبار ، عادت خودمحورانه و چرخه بی پایانی که ما را بجایی جز فساد جسمی ، روانی ، روحانی و احساسی نمی رساند ، گرفتار می شویم .